Dordrecht deinde altijd al mee op de golven van de tijd. Misschien typeert dit de stad wel. Een knooppunt in een handelsnetwerk waar niet alleen goederenstromen samenvloeiden, maar ook mensen, ideeën, kennis en kunst. ‘Hier op dit eiland’, dichtte Cees Buddingh, ‘heb ik alles af zien spelen wat zich op aarde maar afspelen kan’. Gedurende een millennium meerde zo de geschiedenis aan bij de stadspoorten. Het verleden zette haar sedimenten af, laag op laag, te zien voor wie maar kijken wil. Dit beoogden de masterclasses: kijken. Naar de stedelijke omgeving, naar de kunst, vondsten, naar akten of prenten. Naar erflaters.
De serie werd geboren uit onvrede.

Voor verdieping biedt een museumrondleiding of stadswandeling vaak geen ruimte, terwijl er in de collegezaal hooguit illustratiemateriaal wordt geboden.
Een wandelend hoorcollege dan, door de stad, haar monumenten en musea, waarbij object en plek centraal staan? Het resulteerde, via zes thematische bijeenkomsten, in een (kunst)historische marathon. Alleen al in het archief werden, in totaal, zeventig stukken bekeken, waarvan de oudste uit 1252, de jongste van rond 1900. In het Dordrechts Museum kwamen bijna dertig schilderijen aan bod; bekend naast minder bekend.